صفحه آخر

می گذشت از نیمه شب ساعت و 
من باز سر گرفتم عادت دیرم از آغاز
می چکید از روی کاغذ می نوشتم 
بی تو بارون من مثل خاک خشک و زشتم
تا نوشتم گل پر پر شد زمستون
دوباره دقیقه ها شد کند و آروم
فصل رویاهای آبی هم سر اومد 
از تو ای گل اگر حتی خبر اومد 
ناگزیر از یاد تو باز پر گرفتم 
بی رمق نفرین و ناله سر گرفتم
نفرین به این عشق رویای آبی 
آلوده میلی دیرینه خوابی
زرد و زشت و کهنه بودش سقف خونه
من یه آسمون کشیدم عاشقونه
من فراموش و تو خاموشی و در یاد
من همون ماه هوس که دادی بر باد
ساعت ها وایستادن از حرکت و بازی
تو نمی خوای عشق خامت رو ببازی
مست بارونی و رقص اشک و پونه 
هوس بوی تنت مثل جنون
ای بهار رفته از عمر تباهم
من یک واژه زیر یک خط سیاهم
من ناگزیر و خاموش از پا نشسته بر خاک
قفس به خود تنیده از کینه های ناپاک